Kot Schrödingera to znany eksperyment myślowy, określany mianem paradoksu, opublikowany w 1935 roku przez austriackiego fizyka, Erwina Schrödingera. Eksperyment ten jest jednym z wielu pomysłów tworzenia „przekładni” ze świata obiektów nano (w skali atomowej) do świata zjawisk w skali makro.

Schrödinger wymyślił urządzenie oddziałujące na kota, zamkniętego w pojemniku z trucizną (np. z trującym gazem). Do szczelnego pojemnika wkładamy: żywego kota, źródło promieniotwórcze w postaci jednego atomu, który może wyemitować cząstkę promieniowania jonizującego oraz detektor promieniowania (np. licznik Geigera-Müller), który w chwili wykrycia cząstki uwalnia trujący gaz.

Po zamknięciu pojemnika po pewnym czasie istnieje pięćdziesięcioprocentowe prawdopodobieństwo, że kot jest martwy i takie samo prawdopodobieństwo, że jest nadal żywy. Tak sugerowałby tzw. zdrowy rozsądek. Jeśli nastąpi radioaktywny rozpad i licznik go zarejestruje, zostanie uruchomiony mechanizm, który uwolni truciznę, wtedy kot zginie. Jeśli rozpad nie będzie miał miejsca, zwierzę nadal będzie cieszyło się życiem.

Z opisu kwantowo-mechanicznego wynika jednak coś innego – przed otwarciem pojemnika kot jest jednocześnie i martwy, i żywy. Jako obiekt kwantowy, znajduje się on równocześnie w każdym z możliwych stanów (tzw. superpozycji).

Dopiero otwarcie pojemnika i sprawdzenie jego zawartości redukuje układ do jednego stanu – następuje załamanie funkcji falowej kota, i dopiero w momencie poczynienia obserwacji kot przyjmuje jeden, konkretny stan. W tym przypadku są tylko dwa możliwe stany – kot jest martwy albo żywy*.

na podst. wikipedia.

W przypadku tego eksperymentu badający jego założenia i efekty skupiają się na kocie.

Bo to właśnie pudełko jest przestrzenią paradoxu. To, co do niego włożymy i zamkniemy to już drugorzędna sprawa. Zamknięta przestrzeń sprawia, że każda rzecz znika z naszej rzeczywistości, a więc istnieje na czas zamknięcia tylko w sensie naszego wspomnienia o niej.

Zamknięta przestrzeń pudełka, do której obserwator nie ma dostępu, jest więc przestrzenią i zarazem motorem napędowym paradoksu, który polega więc na tym, że coś jest, choć jednocześnie tego nie ma.

Obudowy komputerów analogowych są pudełkami, w których trwa nieustanna praca obliczeniowa. Wewnątrz Urządzeń zachodzą procesy obliczeniowe, harmoniczne, technologiczne, zasilające, itd. Choć nie widzimy tego, co się tam w środku dzieje, to wiemy, że proces trwa, bo możemy zmierzyć skalę zmian na zewnątrz pudełka, stosując odpowiednie metody pomiarowe /np. badając zmiany parametrów fizycznych wody, poddanej działaniu kom-loga/ lub rejestrując ciekawe jeszcze ciekawsze zjawiska, jakimi są zmiany w rozkładzie losowości, mierzone czujnikami losowymi.

Dysponując odpowiednim sprzętem możemy pokusić się o przeprowadzenie podobnego eXperymentu myślowego, który pokazuje paradoks nieskończoności… zamkniętej w skończonej przestrzeni.

Do eksperymentu użyjemy komputera analogowego. Nie będziemy montować trujących gazów, ani liczników geigera. Wystarczy nam standardowe wyposażenie komputera analogowego, czyli układy zasilające i procesory nanogramowe V Generacji, które tworzą przestrzeń obliczeniową o abstrakcyjnych wielkościach /promień takiej przestrzeni to odwrotność 1 z setkami zer/.

Skorzystamy więc z tej możliwości i teleportujemy się punktem świadomości do pudełka z procesorami nanogramowymi. Pole obliczeniowe zmniejszy nas /jak każdą informację/ do wymiaru kwantu. Nieskończenie mały punkt świadomości znajdzie się więc w nieskończenie wielkiej przestrzeni, rozświetlanej błyskami wyładowań elektrostatycznych, która przypomina wszechświat migoczący miliardami gwiazd. Ten sam, które podziwiamy w bezchmurną noc.

Kiedy przeprowadzisz to doświadczenie np. z kom-logiem do biovitalizacji wody, teleportując się w wyobraźni do jego wnętrza, prawdopodobnie już po chwili poczujesz przestrzeń przyjemnych i rewitalizujących doznań.

Badamy możliwości technologii nanogramowej od 18 lat, próbując rozwiązać tę “tajemniczą układankę” i odkrywając coraz bardziej zaskakujące zjawiska oraz zastosowania “logicznych bramek”, prowadzących do równoległych wymiarów. Bo taka jest właśnie era nowych technologii opartych na paradoksie. Dzięki nim świat okazuje się dużo ciekawszy i bardziej inspirujący od środka, niż z zewnątrz.

CDN